Wie het werk van Paula Gomes kent , herkent in dit bundeltje haar thema’s : afscheid , vervreemding en het blijvende verdriet daarover.

Thema’s die verwijzen naar oorlog en landverhuizing .

Maar die bij Paula Gomes ook gekoppeld zijn aan de acceptatie en terugkeer.

“Indonesië is van mij en ik ben van Indonesië ” zegt zij met haar gedichten.

Zo is het verleden niet dood ,maar leeft het soms even op ,vlug vlug als het rijstvogeltje en even ongrijpbaar.

Aangezien wij niet alles uit het boekje mogen publiceren zetten wij één pagina hier neer om aandacht te geven aan deze fantastische schrijfster.

Het boekje is ook prachtig geïllustreerd door Hanneke Foppes,een boekje wat mooi in uw boekenkast zal staan.

 

 

 

Paulina Catharina “Paula” Gomes-van Achterberg

was een Nederlands schrijfster en dichteres, die haar jeugd in Nederlands-Indië doorbracht.
Haar jeugd in Nederlands-Indië, de ervaringen tijdens en vlak na de Japanse bezetting en de gedwongen repatriëring naar Nederland hebben de thematiek in haar latere werk sterk beïnvloed.
Wegens het feit dat haar vader vanwege zijn werk vaak werd overgeplaatst heeft Paula Gomes op vele plaatsen in Nederlands-Indië gewoond. Het gezin bestond uit een Nederlandse vader, een Indische moeder, Paula en haar oudere broer. Ze had tot aan de oorlog een fijne jeugd (herinneringen zijn verwerkt in haar kinderboek “Aapje, aapje”), waar echter de wreedheid van haar vader ten opzichte van haar oudere broer een schaduw over wierp (zie de briefwisseling met Rudy Kousbroek “Verloren goeling”).
Tijdens de oorlog werd ze geïnterneerd in een Jappenkamp, hetgeen onderwerp is van o.a. haar drie romans “Sudah, laat maar”,”Kind met de clownspop” en “Wie in zijn land niet wonen kan”.
Onder begeleiding van het Britse leger vertrok Gomes naar Singapore. Na een abrupt afscheid van haar Britse vriend moest ze vervolgens van daaruit per schip naar Nederland vertrekken.

In Nederland ging Gomes bij de broer van haar vader in Vaassen wonen. Daar leerde ze haar toekomstige echtgenoot Jan Reyer Gomes (1914-1996) kennen.
Ze besloot het schrijversvak weer op te pakken en hield zich daarnaast vanuit haar nieuwe woonplaats Rotterdam bezig met workshops creatieve en expressieve taalontwikkeling op basisscholen en voor groepen volwassenen. Ze maakte vele reizen naar o.a. Frankrijk en Griekenland, maar vooral naar haar geboorteland, het huidige Indonesië. Deze reizen naar Indonesië en het schrijven van gedichten en romans zorgden dat ze ondanks de in haar jonge jaren opgedane littekens, het leven kon oppakken en kon functioneren. Ook haar humor, intelligentie en levenslust hebben hier zeker een bijdrage aan geleverd.

Tot op hoge leeftijd hield zij lezingen op evenementen als de Pasar Malam Besar en de Indische Winternacht te Den Haag.
Tijdens haar leven heeft Paula Gomes decennialang 30 maart 1932 als haar geboortedatum aangehouden. Dit bleek achteraf 1922 te zijn geweest. Ze stierf op 9 juli 2013 op 91-jarige leeftijd. “Een rijstvogeltje is weggevlogen”

Bron;Wikipedia

 

Paula Gomes, Batavia, 30 maart 1922 – Rotterdam, 9 juli 2013

,