Ter introductie van het boekje Zak-Kookboekje voor Kampeerders in Indië schrijf ik een verhaal , waarbij herinneringen een lijdraad vormen , het verhaal heet dan ook…
Een Indische familie gaat kamperen .
Vroeger gingen we met de auto op vakantie , nee niet in Nederland , mijn vader was tenslotte een avonturier en vond Nederland te klein om op vakantie te gaan . Niet zo heel gek wanneer je hier over nadenkt …..mijn vader geboren in Semarang , Indonesië een land wat ongeveer 46 keer groter is dan Nederland…46 keer !!!
We gingen naar Spanje met de auto , kamperen , met 3 kinderen achterin ,wat een feest was dat !! De auto werd vol geladen , dit gebeurde één dag van te voren , alles was zorgvuldig een week van te voren klaar gezet , koffie , suiker , alle kruiden , trassie !!! en niet te vergeten beras ,rijst minimaal 20 kg !!! De auto was altijd volgeladen , achterbak vol en bij de benen wanneer je op de achterbank zat was het ook al volgepropt met spullen die we niet zo snel nodig hadden , daaroverheen kwamen de slaapzakken , want ja Spanje kon koude nachten hebben in juli en augustus , de achterbank werd hierdoor één groot bed …groot ? Niet echt het was passen en meten maar we konden toch op een bepaalde manier slapen, we leken wel sardientjes in een blik maar klagen dat deden we niet , het idee alleen al , we gingen immers op vakantie.
Op een gegeven ogenblik na een aantal jaren te hebben geslapen in een tent werd er een caravan gekoppeld aan de auto en kon er nog meer mee zoals rijststomer , wadjans mee en natuurlijk rijst…ja minstens 30 kilo nu , de kinderen werden immers groter en werd er ook meer gegeten ,we bleven tenslotte de gehele zomervakantie weg….
De reis was lang…we waren bijna een hele week onderweg aangezien er nog geen route de soleil was .Mijn vader stopte vaak omdat hij graag zijn koffie tubruk tussendoor dronk en wij natuurlijk onze benen moesten strekken zodat wij konden gaan spelen ,pa dronk zijn koffie tubruk en ma was gewoon op de parkeerplaats het eten aan het bereiden , nasi goreng met tjeploh of semor ayam….wat rook het toch lekker op de parkeerplaats , althans voor ons.
Zoals gezegd de reis duurde ongeveer een week , ik zie mijn vader nog door de Pyreneeën rijden met de caravan ,er waren tenslotte geen vangrails aan de kant van de ravijn maar mijn vader was een zéér goede chauffeur , dat had hij geleerd als DETA jongen in Nederlands Nieuw-Guinea , dat waren wegen zonder vangrails .
Hij manoeuvreerde de auto met caravan of dat het niets was , wij daarentegen zaten achterin en zagen de afgrond vaak dichtbij komen wat best eng was ,ook moeders was niet altijd blij maar gelukkig had ze het volste vertrouwen in mijn vader.
Een week achterin de auto waarin de temperatuur behoorlijk op begon te lopen wanneer de grens werd benaderd van Spanje,
Airco was er nog niet dus werden de ramen met handdoeken geblindeerd zodat het toch nog uit te houden was , een week ….ik heb geen idee hoe we die week achterin hebben uit kunnen houden met z’n drieën zonder mobieltjes of dvd speler maar blijkbaar konden we ons toch vermaken met lezen , spelletjes doen en heel veel slapen. Opa en oma gingen ook gewoon een keer mee gewoon op de achterbank tussen de drie kinderen van een Peugeot 405 , geen gezeur gewoon gaan en tussendoor lekker stoppen en genieten .Later is er zelfs een vierde kind bijgekomen ,gewoon met zijn vieren op de achterbank . Nu moet je er niet meer aan denken om met vier kinderen zonder mobiel of dvd speler zo’n eind te gaan rijden . Mijn vader was de 1e van zijn gezin , dat gezin bestond uit 10 kinderen , die naar Spanje vertrok , maar zoals hij was kon hij in geuren en kleuren vertellen hoe mooi het was op de camping en stak hij de hele familie aan. Het jaar daarop gingen meerdere ooms en tante mee , een colonne….allemaal Indo’s op weg naar het land van de sangria en paella. Bij elke parkeerplaats waar gestopt werd , werden de hoofden geteld van iedereen , iedereen compleet? Zijn alle auto’s er? Ja ajoh dan, dan gaan we maar eten toch ? Iedereen had wel lapar , dus daar kwamen de wadjans tevoorschijn , rijst werd gekookt en er werd gegeten .
De ANWB was toen nog niet zo aanwezig zoals nu maar ik herinner mij dat op een gegeven ogenblik de V snaar van mijn vaders auto het begeven had en wij niet verder konden gaan.
De familie was bij elkaar dus werden de landkaarten tevoorschijn gehaald , kaarten werden op de motorkap gelegd en gezocht naar een dichtstbijzijnde garage , die er niet was maar mijn vader , een Indische jongeman , een Deta jongen was natuurlijk niet voor één gat te vangen , dit keer was mijn andere oma meegegaan die steunkousen droeg , de motorkap werd opengedaan en mijn vader wikkelde op zo’n manier de steunkous zodat deze als V snaar fungeerde, je moet er maar opkomen !! Op deze manier bereikte we de camping waar de auto naar de garage werd gebracht en gemaakt kon worden…
We hadden een vaste camping in Spanje waar we elk jaar naar toe gingen, ondertussen ging de hele familie mee en werden we verplaatst naar een plek waar de hele familie samen konden staan. Veel Indische gezinnen kwamen op de camping in Palamos , Camping Castell heette het en trouwens nu nog steeds .In mijn gedachte was het een enorme camping waar gezwommen kon worden , er was ook een duikplank en een restaurant alleen daar kwamen we niet zoveel .
Mijn ouders gingen naar de markt waar de lomboks werden gehaald , de kepiting of udang of gewoon ayam. De boemboes waren natuurlijk gewoon van huis meegenomen want een Indo gaat zonder trassie echt niet op een camping staan.De kinderen waren altijd aan het spelen en kattenkwaad aan het uithalen terwijl mijn ouders , ooms en tantes , ja ook van de andere families , die zijn tenslotte ook gewoon oom en tantes aan het kaarten waren , lekker aan het mobrol of gewoon niets aan het doen waren maar er moest ook gegeten worden.
Het eten werd koel gehouden in koelboxen die gevuld werden met blokken ijs, dit ijs werd gebracht door een mannetje op een wagen die de camping over ging.
Enorme grote blokken ijs waar de beste man stukken ijs af hakten.
Rond een uur of 5 a 6 gingen de moeders en soms ook de vaders beginnen met koken en ja het was meestal allemaal Indisch wat in de wadjan werd gemaakt…..de geuren die zich over de camping verspreidden….mmmm de trassie alleen al…De Indische kinderen die aan kwamen rennen op alle geuren af..het waren er eigenlijk best veel
Gezellig allemaal bij elkaar en eten kon je overal.
Toch kan ik me voorstellen dat het niet altijd makkelijk was om weer iets te verzinnen op een gasstelletje met 2 of 3 pitten in een stikhete tent ….alhoewel de luikjes open waren hielp het niet echt maar toch toverden onze ouders , tantes en ooms weer heerlijke complete maaltijden op tafel waar we altijd van hebben mogen genieten en mooie herinneringen hebben achtergelaten die we nog steeds allemaal koesteren.
Angelique
Zak-kook boekje voor kampeerders in Indië is geschreven door Cortiana van Rijn in 1936.
Zij was lerares op de Middelbare Onderwijs American School Of Home Economics.
Het boekje is een pdf bestand gezet.