Mijmering van een besef

Weer een begrafenis , soms van heel dichtbij maar soms iets verderaf.
Dan dringt het tot me door….
Deze lieve mensen die allemaal zijn heen gegaan of nog bij ons zijn maar helaas niet meer voor jaren…
dat zijn de laatste Indo’s die de overtocht vanuit Nederlands-Indië naar Nederland hebben meegemaakt.

BAM!!!!

Die komt binnen…..

Wij zijn de volgende generatie Indo’s die ook t.z.t. deze wereld gaan verlaten….
Wat hebben onze ouders ons nagelaten van het Indisch zijn , het gevoel , de koempoelans , het eten , de adat (leefwijze met Respect)

Wij hun kinderen , sommige kunnen de overtocht wel herinneren maar sommige zijn in Nederland geboren of elders op de wereld .

Mijmeren en dan tot het besef komen , wat laten wij aan onze kinderen achter ?
Sommige van ons zijn getrouwd met Nederlanders en daar is niets mis mee maar hebben onze kinderen DIE opvoeding gekregen die wij hebben gehad?
De meeste niet , wij moesten ons aanpassen aan de Nederlandse normen en waarden , als volwassenen kregen wij het ook druk in de Nederlandse maatschappij ,
gezellig samen eten , op je ouders letten , in huis nemen…sorry geen tijd…ik moet dit…ik moet dat….
dit kan toch niet…wij zijn toch zo niet opgevoed?

Half bloedjes , mooie kinderen , het beste meegekregen uit 2 culturen , trekken ze meer naar de Indische kant of toch de Nederlandse kant?
Het besef dat als onze halfbloedjes trouwen met Nederlanders of welk afkomst dan ook, er nog maar een kwart Indo inzit…zij nog maar weinig mee kunnen geven van hun Indische roots….
Het klinkt zo hard maar er zit wel een kern van waarheid in….

Besef dat wij van deze generatie nog de verhalen kunnen doorgeven aan onze kinderen van wat onze ouders uiteindelijk wel of niet verteld hebben aan ons ,
vaak is het weinig en moeten we alles opzoeken op internet , boeken lezen en nog veel meer.
Naar Indonesië op vakantie gaan , je roots zoeken , proberen te begrijpen wat je grootouders en/of ouders voelden toen ze het land van herkomst moesten verlaten ,
gedwongen wel te verstaan…

Nee wij zullen dat nooit weten , alleen maar denken dat we dat kunnen voelen….wat nooit kan!!
Besef wij zijn de laatste Indo’s die het verhaal kunnen vertellen aan onze kinderen , de verhalen die rechtstreeks zijn gekomen van onze ouders….besef en ga dan mijmeren.

Angelique