Boek ‘Het geluid van de tropen’, van 90 jaar oude notities tot ontroerende roman
Een roman over romantiek, cultuurverschillen, worstelingen en groei
Op 15 December is de roman ‘Het geluid van de tropen’ van Jan Wieringa verschenen, hij is kleinzoon van een jong echtpaar vol idealen. Het lezen van een aantal door zijn grootouders in de beginjaren van de vorige eeuw geschreven lezingen vormen de basis voor deze roman.
Het blijkt wel weer dat het nalatenschap van voorouders een ontzettend intrigerende bron van informatie kan zijn. Combineer dit met een creatieve geest en je krijgt een verhaal waar je u tegen zegt. Het geschiedkundige karakter van de tekst is een zeer waardevolle bijdrage voor de literatuur. De toevoeging van afbeeldingen, maar ook toelichtingen zorgen voor een compleet geheel. Een grote doelgroep kan dan ook aangesproken worden, het boek is een mooie combinatie tussen een historisch werk en een roman geworden.
‘Het geluid van de tropen’ is een roman waarin godsdienst, cultuur, romantiek en teleurstelling elkaar afwisselen. Feit en fictie loopt door elkaar heen in het historische perspectief van Nederlands-Indië in de jaren twintig.
Het onderliggende spanningsveld in ‘Het geluid van de tropen’ wordt gevoed door twee soms totaal verschillende culturen.Een jong zendingsgezin uit Nederland moet als letterlijke en figuurlijke bruggenbouwers in primitieve omstandigheden in Nederlands-Indië verschillen in godsdienst en cultuur zien te overbruggen.
Een stukje tekst uit het boek ;
Het is dinsdag 10 mei 1921. “Tuan!”, roept een van de jongens naar Jan, die juist de pendopo, voorgalerij, op loopt. “Tuan, er zijn in de kampong verderop drie kinderen tegelijk geboren. Eén jongen en twee meisjes.” Meer hoeft de jongen niet aan Jan te zeggen; hij weet al genoeg. Als er jongetjes en meisjes tegelijk geboren worden, betekent dat de kinderen niet mogen blijven leven. Jan roept direct Johanna, die net bezig is met wat administratieve zaken. Johanna laat al haar werk in de steek en vertrekt direct. Eerst gaat ze naar Ted toe. Ted schrikt wanneer Johanna haar het verhaal vertelt. Zij bedenkt zich geen ogenblik, geeft nog wat instructie aan de medewerkers en vertrekt samen met Johanna richting de betreffende kampong. Het is zo’n half uur flink doorstappen. In het betreffende huisje, wat eigenlijk niet meer is dan een klein schuurtje, ligt een vrouw op een rotanbank. Johanna en Ted zien de kindertjes niet. Er zijn wel een aantal vrouwen in de ruimte waar de vrouw ligt. Ze hebben allemaal een tabakspruim half in en half buiten hun mond, constant spuwend. Eigenlijk ziet Johanna dat niet eens, maar de afwezigheid van de drie baby’tjes baart haar grote zorgen.
Biografie
Jan Wieringa (1950), gepensioneerd bedrijfsmaatschappelijk werker, heeft na het overlijden van zijn moeder de handgeschreven lezingen van zijn grootouders gekregen. Na het lezen van de stukken is de interesse gewekt voor de belevenissen van dit zendelingenechtpaar. De fascinatie voor Nederlands-Indië begin 20e eeuw was geboren enn vormen het uitgangspunt voor deze debuutroman, “Het geluid van de tropen”.