Enige tijd geleden ontving SID een email , een email van Justine Pelmelay , met de woorden wat een mooie lijst hebben jullie met Bekende Indische Artiesten maar ik sta er niet tussen? Waduh met schaamrood op onze kaken moesten we dit beamen , sorry een foutje maar we gaan u er tegelijk tussen plaatsen in de lijst. Na over en weer te hebben gemaild nodigde SID Justine uit voor een interview waar zij gelijk volmondig  JA tegen zei  en natuurlijk waren wij hier zéér erkentelijk mee ,dus op een mooie middag toog SID richting Dordrecht waar we elkaar zouden ontmoeten bij van de Valk  hier  zou het interview en ontmoeting plaatsvinden met Justine Pelmelay   …en hoe toch ? …om 13.00 uur ging onze mobiel , Hoi met Justine waar zijn jullie , ach we zaten in de ruimte Meetingpoint en Justine in het restaurant , snel onze spullen opruimen waarna we tegelijk na het restaurant liepen , slechts enkele meters verwijderd van de Meetingpoint ,  daar zat ze al te wachten , wat is ze een mooie vrolijke vrouw , met haar prachtige glimlach maakten we kennis maar ja wat krijg je als je Indo’s bij elkaar zet in een restaurant???Juist eerst eten want een kopje koffie kan altijd nog erna , de lunch verliep zéér prettig en ontspannen !!!Vol gegeten en voldaan vroegen we echter aan elkaar , zitten we relaxed en ja dat zaten we.

Justine is geboren onder de naam Anneke Wilma Pelmelay , geboren ,zoals ze zelf zegt ;,, mijn bouwjaar is 1958” in Leiden. Ze vroeg zich vaak af , waarom is mijn tweede naam eigenlijk Wilma ? Bestonden de Flinstones toen eigenlijk al ? Ze is geboren uit vader Martin Pelmelay en moeder Batcheba , een Bijbelse naam , helaas zijn ze er allebei niet meer. Ik heb zoveel van hun geleerd maar in de pubertijd besefte ik dat niet en was best wel opstandig maar nu ik ouder word groeit ook het respect wat ik voor mijn beide ouders heb.

Geboorteakte Anneke

 

Mijn ouders zijn beide geboren uit de tijd dat Indonesië nog Nederlands-Indië was .Mijn vader komt van een klein eilandje Teon, welke één van de eilandjes van Telua Nila is en ligt ten oosten van Java , mijn moeder is geboren in Yogjakarta , waar ze elkaar voor het eerst ontmoet hebben is voor mij nog steeds onbekend ,waarschijnlijk in Yogajakarta of Jakarta ,het was in ieder geval tijdens de oorlog.Ze hebben samen in Surabaya gewoond  en in 1951 zijn ze  naar Nederland gekomen met de boot Kota Inten ******. Ze moesten weg uit Indonesië want ze vochten met de Nederlanders tegen de Jappen tijdens de wisseling van Soekarno en die bepaalde dat de mensen die mee gevochten hadden met de Nederlanders, dat ze weg moesten gaan ,waren  ze gebleven dan was het dus afgelopen en waren ze misschien wel vermoord .Mijn vader werkte bij de Marine en die boden toen aan omdat ze toen de Nederlanders geholpen hadden en hun ook wilden belonen dat ze een plek kregen in Nederland , er  zijn heel veel mariniers naar Nederland gekomen met hun kinderen. Ze gingen apart, dat weet ik wel , mijn moeder eerst .Ze ging eerst naar Doorn en vandaar uit naar Klundert.In 1953 vond de watersnoodramp plaatst waar mijn ouders in zaten en dus ook hebben meegemaakt , gelukkig was de Marine daar om ze ook hier te helpen en plaatste mijn vader in Valkenburg en van hieruit naar Leiden , dit was het dichtstbijzijnde.On gezin bestond uit 7 kinderen waarvan 1 kindje  helaas overleden was  , we zijn dus met zijn 6-en , 4 broers en 2 zussen in totaal waarvan ik de middelste ben.Ik ben geboren in Leiden en ben dus een Leidenaar, ik ken 1 Leids woord ; roofoverval hier zitten 4 erren in wanneer je het uitspreekt , ik moet hier altijd zo om lachen.De meeste mensen kennen Justine als een vrouw die zingt en haar leven kan je lezen op het internet , wel of niet naar waarheid geschreven maar Stichting Indische Documenten is op zoek naar de andere persoon .( klik op de foto om deze te vergroten )

 

Hoe sta jij als persoon in de Indische / Molukse gemeenschap?

Ik word 60 dit jaar, als ik dat in stukjes op deel, echt in fases , dan zie ik dat ik veel periodes, heb mee gemaakt, dan moet je hierbij denken aan mijn ouders die toen in Leiden woonden waar ze ons moesten opvoeden. Thuis werd er natuurlijk geen Maleis gesproken bijvoorbeeld, maar er werd ook niet gesproken over wat er daar was gebeurd. Daar werd eigenlijk nooit over gesproken, dat was gewoon een taboe, zo kwam dat bij ons over. Wanneer er familie kwam van de boot, die op de boot hebben mee gevaren, dan was het wel een soort samen zijn, dan gingen ze allemaal zingen, met een bandrecordertje erbij. Muziek maken met kartonnen dozen en pannen zolang het maar muziek was. Dit soort avonden waren altijd avonden waarvan men vrolijk werd maar ondanks dat was er altijd een schaduw omdat men niet sprak over de gebeurtenissen die plaats hadden gevonden in Nederlands-Indië. Op een gegeven moment kwam ik in de pubertijd en ik moest door de regels van thuis uit wennen aan de Nederlandse cultuur , dit vond ik lastig en had hier veel moeite mee. Ik ben geboren in Nederland, ik ben getogen in Nederland en toch moest ik mij  voor mijn gevoel aanpassen aan de Nederlandse cultuur. ( Was het thuis dan zo anders als buiten de deur). Ik ben heel beschermd opgevoed , er waren natuurlijk de Indische mensen en ook de Turkse mensen, voor de rest weet ik niet of er van andere landen ook andere mensen waren . In ieder geval niet in onze straat , ik had vroeger pikzwart haar  en als ik dan naar de slager moest en naar de kruidenier, die had je dan om de hoek , werd ik eigenlijk een beetje opzij geduwd wanneer ik in de rij stond , ik was  een klein meisje en dan wachtte ik gewoon totdat ik aan de beurt was, totdat iemand zei dit meisje is aan de beurt. Eigenlijk moest ik gewoon mijn mond open doen maar dat durfde ik niet! De bescheidenheid die mijn ouders hadden , had ik overgenomen en dat manifesteerde zich ook naar buiten. Dit sloeg echter om toen ik 16 jaar oud was , in 1x slaagde voor mijn middelbare school en ik besefte ik hoor er ook bij .Na het behalen van mijn diploma ging ik werken bij de Blokker als stage hulp waar ik groeide ,ik had contact met J.Blokker , de echte J.Blokker ( kleinzoon van de oprichter  Blokker) die mij waardeerde voor wat ik deed en voelde mezelf groeien en sterker worden als persoon,ik werkte hard en ontving complimentjes wat ik erg leuk vond, eigenlijk vindt iedereen dit leuk om complimentjes te ontvangen wat ik zeer goed besefte aangezien ik uit een groot gezin kom en de middelste ben.Thuis moest ik altijd maar opruimen en van alles doen in het huishouden , strijken eigenlijk alles en vroeg ik mezelf af waarom moet ik alles doen , ik heb weleens gesproken hierover met mijn zuster en zij heeft het nooit ervaren zoals ik terwijl mijn broertjes en ik dat wel hadden , best vreemd ,mijn zus kan zich echter niets herinneren uit die periode terwijl zij een jaar ouder is dan ik , ik moest zoveel doen en misschien liet ik het ook toe maar er tegen in gaan was hier niet aan de orde. Eigenlijk wilde ik het gewoon horen , een complimentje. . Mijn vader was een Marine man die hadden van die losse kragen, de petjes, de overhemden, de T-shirts op mes dikte. Ik kon ze op deze manier opvouwen, mijn vader zei dan ook : ,,Anneke opruimen’’. Dat deed ik dan ook , elke keer weer en vooral wanneer mijn broertje alles uit de kast trok en ik dacht ….ik was toch net klaar?

Ik was vaak bij de vlootdagen in Den Helder

Soms voelde ik me…….. Toch gaven zij mij die vrijheid , mijn moeder was enig kind en kreeg zelf een groot gezin wat dus uit 6 kinderen bestaat , dit heb ik eigenlijk nooit begrepen , waarom zoveel? Er was altijd veel geschreeuw , dit moest gedaan worden en dat moest gedaan worden , kopjes vlogen door de lucht , eten werd er bereid en eten werd weggebracht en opruimen. Ik heb toch wel vind ik een Nederlandse opvoeding gehad , we zaten op een Nederlandse school , het Maleis is ons dan ook totaal niet aangeleerd , Nederlands praten , aanpassen. We hoorden wel ons moeder schelden en zo, wel tegen mijn vader. Mijn moeder had vroeger van die Duralex glazen kopjes, … we dronken toen koffie toebroek, koffie erin water erin en dan melk. Wanneer mijn vader onenigheid had met mijn moeder, vloog dat kopje zo langs mij heen tegen de muur met al die koffie en dan moest ik , Anneke het weer opruimen ,nogmaals, ik heb er niks aan over gehouden, het enige wat ik er gelukkig van overgehouden heb, dat ik heel goed kan opruimen. Ik ben heel erg systematisch, ik ben heel erg georganiseerd, omdat ik niet beter weet wat nu ook wel voordelen heeft.

Mijn eerste auto toen ik 18 jaar oud was

Ik  ging heel vroeg weg uit mijn ouderlijk huis. Ik was 17 en een beetje opstandig, zoals vele pubers. Ik wist wat ik wilde en ik ging daar ook voor waardoor ik eigenlijk de periode van op visite gaan bij je ouders niet heb meegemaakt Het besef dat ik mijn ouders heel hard nodig had was er toen niet. Ik was 17 jaar oud en ging trouwen , ik was er vroeg bij en eigenlijk sta je alleen terwijl ik mijn ouders hard nodig had en hierdoor ging ik anders in het leven staan. Ik werd ouder en ouder , ging het Songfestival doen , ik heb zoveel dingen in mijn leven meegemaakt maar als ik nu terug kijk denk ik , WOW, wat heb ik eigenlijk geweldige ouders gehad, die hebben mij wel geleerd om te zijn hoe ik nu ben.

Heb jij jezelf nooit afgevraagd, waarom ze thuis nooit Maleis spraken?

Nee ik heb mij  dit niet afgevraagd, totdat ik het ging beseffen. Besefte me natuurlijk toen ik Indonesische liedjes ging zingen, want dat was voor mij problematisch, hoe de uitspraak was, ik wist het wel, maar hoe spreek je het uit. Ik heb al de liedjes fonetisch ( Een fonetisch alfabet is een alfabet dat bedoeld is om de klanken uit de gesproken taal eenduidig in geschreven vorm vast te leggen ) op moeten schrijven wat lukte me en dacht  bij mezelf, waarom kan ik het nou niet. Mijn zus en mijn andere broertjes hebben wel Indische les gekregen, dat wilden ze zelf en die gebruiken het nooit , ik moest het gebruiken en heb het nooit gedaan.Misschien was het wel laksheid van mij ,het ging altijd wel makkelijk op deze manier én ik kon er mee weg komen. Ik besef dat ik het toch een gemis vind ,misschien heb ik te weinig gegeven aan de Indische / Molukse cultuur maar denk ook dat het leeftijd gebonden is .

Onder de Molukse gemeenschap waren ze erg trots op mij

Ik moest toentertijd optreden voor de TROS in Indonesië en ik had mijn moeder meegenomen nadat mijn vader was overleden , dit hadden wij met z’n allen cadeau gegeven aan mijn moeder en onze eerste stop was Den Pasar , dacht ik ….ze rook de bloemen en hiervan kon ze zo genieten dat ik soms dacht , mam nu moet je niet overdrijven hoor….maar toen landen we in Jakarta , de deur ging open en we stapten uit het vliegtuig ,op het moment dat de voeten van mijn moeder de grond in Jakarta aanraakte , knielde ze en kuste de grond , waardoor ik besefte hoe erg ze het land gemist heeft en we allemaal moesten huilen. Terwijl we daar rond liepen  zagen we al de Indonesische mensen, voelde ik mij wel een soort van thuiskomen terwijl zij waarcshijnlijk dachten daar heb je er weer één uit Nederland . Ik zie er heel anders uit natuurlijk. Die vrouwtjes zijn allemaal slank en, en mooi zwart haar en ik had gekleurd haar  en ik bedoel ik ben ook niet maatje38, dus de nodige kroketten frikandellen waren bij wel langs geweest, ja dat is wel te zien. De Indonesische vrouw ziet er toch anders uit. In Nederland voel ik mij helemaal niet Indisch , ik ben zo blank, groen, paars als een ander maar waar ik me meer thuis voel? Eigenlijk heb ik dat in beide landen ,ik val op in Indonesië doordat ik anders loop, er anders uit zie ,ik ben langer ( Anneke is helemaal niet zo groot ) en iets gezetter als de gemiddelde Indonesische vrouw ,vroeger had ik hier wel last van op school waar we zaten met Nederlandse kinderen,ik was klein ,stond achter in de rij bij bijvoorbeeld softbal of honkbal waar je altijd je vriendinnetjes mocht uitkiezen voor je groepje , ik was altijd de laatste en vroeg mezelf dan ook af of ik nog gekozen werd waarop de juffrouw altijd besloot ik welke groep ik mocht gaan staan ,het gevoel van dat ze nog 1 iemand te kort kwamen daar mocht ik , Anneke dan na toe,ik was ook erg verlegen en sprak zachtjes ,ik zat voorin in de klas dat wel omdat ik niet te verstaan was met lezen én dat is écht veranderd !! Soms zie ik weleens een juffrouw of een leraar uit die tijd en die zijn dan verbaasd hoe veranderd ik ben , zo verlegen als dat ik toen was ,wat voor een strot ik nu heb , een hemelsbreed verschil ,niet te vergelijken .

Anneke verliet het ouderlijke huis op 17-jarige leeftijd waarna ze trouwde en op jonge leeftijd haar kinderen kreeg , haar zangcarrière kwam van de grond , ze deed het Eurovisie Songfestival , tv programma’s ,wedstrijden en nog veel meer ,tijdens deze optreden droeg ze altijd prachtige jurken die ze tot op heden den dag bewaard heeft voor het nageslacht  want afstand hiervan nemen kan ze gewoon niet . Momenteel is ze bezig met een kleine CD met 4 nummers , 4 sterke nummers met een volwassen tintje gecomponeerd door Danny Fernandez , ook een Indische jongen die zij ontmoet heeft in Scheveningen in de Crazy Piano’s ,wanneer ze daar is kruipt ze altijd achter de piano waar ze begint te zingen.Tijdens één van deze optredens werd zij benaderd door een man die haar wel goed vond zingen en haar vertelde wat zij misschien wel of niet kon doen , op het moment van dit interview wordt de CD afgemixt , Anneke is druk met evenementen organiseren ,leuke evenementen en optreden in het land,de CD komt naar alle waarschijnlijk uit vlak voor het Song Festival want ondanks alles komen tijdens deze periode alle vorige deelnemers weer in het nieuws.( klik op de foto om deze te vergroten )

 

Vele kennen Anneke , Justine van haar samenwerking met Lonny die erg leuk en ontspannen was.Deze CD was tot stand gekomen doordat zijn vriend Ben Woerdhuis Lonny wilde verrassen , Lonny werd toen 40 jaar.

 

Cd en Dvd met Marlon en Justine

Anneke maakte cd’s en dvd’s waar nog steeds vraag naar is door een bepaalde doelgroep welke niet meer helaas verkrijgbaar zijn. Tijdens de productie van de Tros waar haar moeder ook bij aanwezig was in Indonesië werden er bepaalde plaatsen aangedaan waar zij met andere Indo’s liedjes zongen, zoals Chris Latul , Astrid Seriese , Wieteke van Dort ,  Ais lawalata en Andres .Helaas door de gehele productie kon Anneke niet met haar moeder door Yogjakarta lopen maar haar moeder deed dat wel , zij pakte de taxi met gids en die heeft haar overal na toe gebracht maar door alle drukte heeft zij ook niet alles kunnen zien ,nadat Anneke en het gehele productie team terug vlogen naar Nederland bleef haar moeder in Indonesië en heeft ze op haar gemak de plekken kunnen bekijken , er werd tijdens deze trip goed voor haar gezorgd, de moeder van Anneke is alleen terug gevlogen terwijl ze nog nooit alleen gevlogen had. Waarom de dvd’s niet meer te verkrijgen zijn is voor Anneke onbekend terwijl ze stuk voor stuk prachtig zijn en er nog steeds vraag naar is. Misschien is een reproductie wel mogelijk voor de dvd’s, wat natuurlijk geweldig zou zijn.( klik op de foto om deze te vergroten )

Indonesië opnieuw bezoeken wordt voor Anneke moeilijk , ze heeft last van trombose en met de lange zit kan dat problemen veroorzaken of ze moet businessclass vliegen wat vreselijk duur is.Toch is ze hiermee bezig ,kijken of ze toch nog een keer terug kan gaan,haar zuster is terug gegaan en heeft de straten bewandeld waar hun moeder woonde en om Ambon te zien , tegenwoordig wordt er op Ambon gevlogen wat het oor Anneke makkelijker maakt. Punda is ook een eiland die ze graag wil zien maar daar kan je alleen komen met een boot en wanneer het mee zit kan je na een week terug maar als het tegen zit moet je soms wel 3 weken wachten.Toch staat dit op haar bucketlist aangezien haar vader op één van die eilanden is geboren ,een prachtig mooi eiland met witte stranden en helder water waar in principe geen mensen wonen , alleen de mensen die voor de beplanting en begroeiing van de kruidnagels zorgen.

Anneke is een druk persoon en is momenteel ook bezig met het schrijven van een boek , een boek dat 5 jaar geleden ontstaan is nadat ze in het ziekenhuis een zware operatie had ondergaan, het opschrijven werd een vorm van therapie , alles wat er allemaal gebeurd was in haar leven , dit doet zij samen met Ben Holthuis, het boek zal bestaan uit 12 hoofdstukken , gewoon vanaf het begin tot het eind. Het eind is er nog niet aangezien er zoveel is gebeurd in haar leven. Ben Holthuis herschrijft het boek aangezien Anneke praat uit emotie en er zitten ook interviews in het boek want wat andere van Anneke vinden vindt zij erg interessant . Eigenlijk is dit boek geen biografie maar een autobiografie. Het boek bevat  haar turbulente liefdesleven , de scheidingen , haar kinderen , het ongeluk op de Costa Concordia , een hele zware operatie waar de doctoren haar eigenlijk al hadden opgegeven .Dit wil ze graag delen , vaak hebben de mensen toch een verkeerd beeld van haar ,in de Indische en Molukse gemeenschap kennen ze haar allemaal als Justin en de altijd lachende Justine, breed lachend zelfs maar de meeste mensen kennen haar verhaal niet en wat ze lezen in de roddelbladen, dat moeten iedereen echt met een korreltje zout nemen, vindt SID persoonlijk. Ja, het wordt misschien eens tijd, dat ze dat openbaart. Wie is Anneke. Wie is de mens achter Justine, en dat is Anneke! ( klik op de foto om deze te vergroten )

Het is zoals ze zelf zegt ; het is heel mooi om bekend te zijn. Toen ze pas begon in 1989, realiseerde zij dat eigenlijk helemaal niet, dat ze in een soort glazen huis woonde opeens, iedereen kon zomaar iets vertellen over haar en iedereen wist wat er maar leven gebeurde , dat ze ging trouwen, relatie, kinderen, alles.  Natuurlijk stemde ze daar in mee aangezien zij ook wat exposure nodig had. Als ze het nu overnieuw zou mogen doen, dan had zij mediatraining genomen,zodat bij beter met de vragen had kunnen opgaan . Quote ; Kijk ik ben een flapuit, ik praat makkelijk, ik zie totaal geen gevaar in wat ik zeg, bedoel het helemaal niet zo, maar het wordt anders geïnterpreteerd. En daar heb ik wel van geleerd, ben daar wat beter in geworden en ben ik in gegroeid. Zou dat nu wel anders doen, maar als artiest heb je alleen de mooie kanten, dat zien de mensen ook, maar er zijn ook de menselijke kanten die heb ik ook, ik ga ook naar huis, dan moet ik ook bijvoorbeeld als we het over het over het huishouden hebben , moet ik ook afwassen, moet ik ook stof zuigen . Ik heb een geweldig leven gehad, mooi huis, mooie auto, echt allemaal geweldig, maar dat is niet blijvend, je moet wel zorgen, dat je moet blijven zingen, dat er werk is en er is op dit moment ook heel veel concurrentie met een hele nieuwe generatie, die door bepaalde programma’s op en top allemaal heel snel  naar boven klimmen, maar het zijn geen blijvers.’’

Na 1 week bij Paul op TV weer in een bootje , 2012

Anneke is trots , trots dat ze mee heeft gedaan aan het songfestival en andere festivals , trots dat ze aan diverse tv programma’s heeft gewerkt ,zoals aan Doet die het of Doet die het niet , De honeymoon show , samen met Ted de Braak want daar kennen de mensen Anneke van , hier is ze zo blij om.Helaas kan ze als artiest niet overal over praten , waar ze moeite mee heeft , vooral wanneer ze weer in het ziekenhuis is en de mensen haar herkennen en het vreemd vinden om haar daar aan te treffen en haar dit ook vertellen , wat natuurlijk een vreemde opmerking is want ondanks haar artiesten leven is Anneke ook gewoon een mens van vlees en bloed.

We vragen of Anneke over haar ziekte wil vertellen en met ons wil delen

Dit wil ze wel maar moet zij moet even alles laten bezinken , hoe moeilijk zij het ook vindt gelukkig wil ze SID hierover vertellen.
Anneke is bezig een gala te organiseren , een gala die een achterliggende gedachte heeft namelijk onze Indische /Molukse cultuur. In onze cultuur zorgen de ouders voor de kinderen en op latere leeftijd zorgen de kinderen voor de ouders en uit waardering hiervoor , het is begonnen bij een groot deel bij haarzelf en een groot deel bij haar ouders , heeft Anneke haar droom kunnen volgen , die gedrevenheid daar wil ze haar ouders voor bedanken.Met deze gedachte is zij naar de Indonesische ambassadeur gegaan waar zij haar hele  verhaal uitlegde  , hoe zij dit heeft ervaren en wat zij erbij voelde en heeft zij gevraagd aan de ambassadeur of alle bekende Nederlanders met een Indische / Molukse roots , ook diegene waarvan we eigenlijk niets eens weten of die Indisch /Moluks achtergrond heeft uit te nodigen om onze ouders te bedanken , eren en honoreren , dat ondanks dat de ouders het zo vreselijk moeilijk hadden , de eerste generaties komen uit Indonesië , zij een belofte hebben gehad en hier zomaar in kampen werden gedaan , dat ondanks dat zij de gedrevenheid hadden om hieruit te komen om ons een beter leven te geven. Anneke geeft hierbij wat namen op zoals , Giovanni van Bronkhorst , Xander de Buisonje , Jamai Loman, Wibi Soerjadi ,  allemaal mensen met een Indische / Molukse achtergrond .Deze mensen en er zijn er natuurlijk nog veel meer , hebben door onze ouders de mogelijkheid gekregen om zich te ontwikkelen voor wie ze nu zijn en wat ze zijn geworden en daar gaat deze Gala over.Deze gala zal dit jaar plaatsvinden in een kasteel in Wassenaar op een prachtige locatie, dat is wat Anneke wil , zich hard maken voor een eerbetoon .Ze heeft het druk maar dit geeft haar energie , energie die ze nodig heeft voor haar ziekte myelofibrose *.Deze ziekte heeft geen leuke toekomst en ze kan er nu gelukkig beter over praten door de therapieën die zij volgden.

*Myelofibrose is een zeldzame ziekte waarbij een toename van bindweefsel in het beenmerg optreedt. De plaats van     de basiscellen die in het beenmerg normale bloedcellen produceren, wordt ingenomen door bindweefsel. Dit leidt   tot abnormaal gevormde rode bloedcellen. Uiteindelijk wordt zoveel beenmerg door bindweefsel vervangen dat de   aanmaak van alle bloedcellen afneemt.

Wat heeft Anneke nodig ?

Anneke heeft stamcellen nodig om haar weer beter te maken, elk mens bestaat uit een cel met water en wanneer je een goede stamcel heeft zou dit mooie kansen geven. Alle stamcellen zijn van blanke mensen en wij zijn gemengd , Anneke is hartstikke Indisch/Moluks en daarom doet zij een oproep aan diegene die interesse hebben om te gaan kijken of ze in aanmerking komen om stamcellen af te geven en om te gaan kijken of er matches zijn , stamcellen moeten namelijk matchen, eng is het niet , er wordt een beetje wangslijm afgenomen met een soort wattenstaafje , net zoals er DNA wordt afgenomen ,wanneer je gezond bent en onder de 50 met Indisch/Moluks bloed in je , dan heb je kans dat je wel eens gebeld zou kunnen worden voor iemand die stamcellen nodig heeft om te kijken of jullie stamcellen matchen , vergeet niet deze persoon kan je stamcel heel hard nodig hebben aangezien ze ernstig ziek zijn en hierdoor langer kunnen blijven leven. Dat is het DOEL !!

Dit filmpje is een weergave van een spontane , eerlijke en openhartige oproep van Anneke na de gezellige lunch.

 

We eindigen met een quote van Anneke ;

Dus kijk wat ik heel graag zou willen, als U , U hoeft het niet maar kan er over nadenken, maar als U zegt ik wil mensen helpen, help ze dan met stamcellen, want wij zijn anders opgevoed, wij bestaan ergens anders uit, wij hebben die stamcellen nodig om weer verder te kunnen leven, althans ik wel. Maar ik ben ook ernstig ziek, maar op dit moment ben ik redelijk stabiel, maar er zijn mensen die er ernstig aan toe zijn en het is zo moeilijk een match te vinden uit onze gemeenschap. Ik vind het moeilijk om het te vragen, maar denk U er dan eens over na. Waar ik nu mee bezig ben geweest, ik heb in ieder geval stamcellen van mijn nichtje, die zijn uit haar navelstreng gehaald, voor haar geboorte, die zijn opgeslagen , deze zijn ingevroren. Dat is ook een mooie optie en mocht het zo zijn, dat het mijn tijd is, dat ik het niet meer red, dat ze dan kijken of er matches zijn met de stamcellen. Als er moeders zijn, die voor het eerst moeder worden of voor de tweede keer, in de navelstreng zitten hele reine stamcellen en dat is zo belangrijk voor deze zieke mensen, die Indisch/Moluks bloed hebben of Indische/Molukse roots. Dus bij deze…

GEEF U OOK OP , UW HULP IS DRINGEND NODIG !!
https://www.matchis.nl/word-stamceldonor/
of
Vul het formulier in en druk op zend en Stichting Indische Documenten zorgt dat het bij de juiste instantie terecht komt!

    ******
    De Kota Inten was gebouwd in 1927 door de werf Fijenoord in Rotterdam in opdracht van de Rotterdamsche Lloyd als vrachtschip voor de route Rotterdam-Indië.

    Ze had als vrachtvaarder een passagiersaccommodatie voor 28 personen. Maar de boot werd door middel van provisorische tussendekken ook regelmatig ingericht voor het vervoer van groepen pelgrims van en naar Mekka. En dan nam de passagierscapaciteit toe tot zo’n 1.800 personen.

    Na de val van Nederlands-Indië in 1942 viel de Kota Inten in Azië in handen van de Britten, die haar als vrachtschip benutten. Maar nog in datzelfde jaar werd zij overgedaan aan de Amerikaanse overheid.

    In september 1943 werd de boot te New York ingericht als troepentransportschip, met capaciteit voor zo’n 1.750 manschappen. De Kota Inten was gedurende de verdere Tweede Wereldoorlog actief in de Stille Oceaan. Daarbij overleefde ze te Io Shima (een eilandje bij Japan) een kamikazeactie van een Japanse piloot.

    Begin 1946 werd de Kota Inten door de Amerikanen aan de Rotterdamse eigenaar teruggegeven. Nu ging de boot voor de Nederlandse overheid militairen naar en van Indonesië vervoeren. Maar ook werd zij wel ingezet als emigrantenboot naar Canada, en voor repatriëring van Nederlanders uit Indonesië.

    Gedenkwaardig was haar tocht naar Ambon, waar ze op 14 mei 1950 ruim 230 Nederlanders en enkele Amerikaanse zendelingsgezinnen ophaalde. Deze evacuatie vond plaats aan de vooravond van de aanval van Indonesië op de Republik Maluku Selatan (RMS).

    Als enige schip werd de Kota Inten tot twee keer toe ingezet bij de overbrenging in 1951 van Molukse militairen en hun gezinnen van Java naar Nederland. Hierna is de Kota Inten in 1951 weer tot vrachtschip ingericht. Als zodanig heeft zij nog een aantal jaren voor haar Rotterdamse eigenaar gevaren. In 1957 is zij in Hong Kong voor de sloop aangekomen