Joyriding
Langs deze weg wil ik getuigen van een wonderbaarlijke ervaring in mijn leven van Gods bescherming.
Het is een geb
Gods mij ten deel was gevallen.Ik wil daarom hiervan getuigen te Zijner ere.
Kota Baroe , 31 december 1950
Het was mijn eerste Oud en Nieuw in Nieuw Guinea en ik was net 18 jaar oud geworden.Wij waren destijds met ons vijven te weten :
Willy Schoonderwal,Gerrit Zondervan,Nico van de Weteringe,Jack Krul en mijn persoon.
Toen wij op een gelegenheid gezamenlijk wat tijd doorbrachten,stelden een van ons voor om een jeep welke langs de kant van de weg geparkeerd stond,te nemen om wat mee rond te toeren….
Even later zaten we gezamenlijk en zonder er eigenlijk bij na te denken in de jeep en waren wij op weg naar Kota Barou Pantai.De weg waar wij op reden was eenzaam,donker en stil met vele scherpe bochten en ravijnen.
Toen wij ongeveer driekwart van de weg hadden gereden en nog zo’n twee bochten van Kota Baroe Pantai waren verwijderd,zagen wij terwijl wij met een vaart van 40 km per uur reden,
plotseling een ravijn voor ons opdoemen!!!Geen van ons had deze situatie zien aankomen en juist op dit ogenblik deed ik een schietgebed:” Here God,Help Ons!”
En of u het wil geloven of niet,het volgende moment was het net of een sterke hand het stuur van de jeep naar rechts deed zwenken!!!
Nu weet ik dat het Gods hand was die ons bewaarde voor de dood.Hoe kort een gebed ook is,als het uit het hart komt wordt het voorzeker door God gehoord!Het ravijn bleek later 30 tot 40 meter diep te zijn geweest hetgeen
in combinatie met onze enorme snelheid gewis onze dood zou hebben betekend.
Wij reden verder naar het strand,daar aangekomen spraken de anderen af om naar Ifar te gaan.
De weg hiernaartoe was nog gevaarlijker,hij voerde langs Sentani meer en was eveneens vol van bochten en ravijnen,bovendien zat dit meer vol met krokodillen!
Hoewel mijn hart op dit ogenblik 10 maal sneller klopte als normaal durfde ik geen nee te zeggen,terwijl ik wist dat de combinatie van enerzijds de overmoedige instelling
van onze groep en anderzijds de gevaarlijke omstandigheden levensgevaarlijk was!
Aangaande dit laatste mag ik nu mijn laatste levensfase begrijpen dat het Gods onmetelijke liefde was die mij bewaarde voor ernstige gevolgen want toen wij de terugreis
zoals wij ons hadden voorgenomen aanvaardden,werden wij vrijwel direct door een jeep ingehaald en klem gereden.
Ik zag dat de man in de jeep een politieagent was die met zijn wagen de onze afsneed en naar de zijkant van de weg dirigeerde.
Toen wij tot stilstand waren gekomen stapten wij uit evenals de politieagent.
De atmosfeer was op dit ogenblik reeds gespannen en kwam tot een climax toen een van ons,Jack Krul,op een zachte en toch op een voor ieder
hoorbaar stemniveau mompelde :….”onthouden die snuit….”,hetgeen zoiets wilde betekenen als ;
” later kunnen wij wellicht deze agent terugpakken..”
Toen de agent dit hoorde liep hij kwaad op ons af met een getrokken pistool.
Even later werden wij door de politieagent gezamenlijk naar het politiebureau gebracht alwaar wij onze Oud en Nieuw hadden moeten doorbrengen.
De volgende ochtend mochten wij naar huis en werd ons duidelijk dat de jeep die wij voor onze ,,joyriding,, hadden meegenomen,eigendom was van ene meneer Carter.(Generaal Carter)
Dhr.Termeulen en zijn vrouw