In 1949 wierven het Gouvernement en het Militair Commando 1012 Indische jongens uit Nederlands-Indië aan om als contractant voor de duur van een jaar in Nieuw Guinea te gaan werken.Na het contract kon men zich blijvend in Nieuw Guinea vestigen of vertrekken. Vijfendertig man zijn teruggekeerd naar Indonesia en een tiental is naar Nederland vertrokken. Van de ruim 1000 contractanten zijn er ± 700 bij de D.E.T.A. (Dienst Economische en Technische Aangelegenheden) en ± 300 bij de Genie te werk gesteld. Een jaar later kwamen er ± 30 Indische meisjes uit Indonesia naar Nieuw Guinea.Deze jonge rnannen en vrouwen waren afkomstig uit de verschillende milieu’s van de Indische samenleving. Onder hen bevonden zich kinderen van ondernemers, handelslieden en kleine zelfstandigen, ambtenaren en militairen. De meesten van hen waren rond de twintig jaar oud. Zij hadden de Japanse bezetting en de “Bersiap”-tijd meegemaakt.Door de opgedane ervaringen hadden zij allen hun eigen uiteenlopend verhaal. Wat hun motivatie om naar Nieuw-Guinea te komen ook waren, en ding hadden zij gemeen; de drang naar de vrijheid.
Mijn vader was een DETA jongen , hij verliet op 15 jarige leeftijd het ouderlijke huis in Semarang. Hij moest wel de Indonesiërs zaten hem op de hielen.Hij was een jonge jongen die van alles stal om aan eten te komen voor zijn familie en niet alleen eten , nee ook medicijnen voor zijn zieke zusje.Oma was bang dat hij het leven zou laten wanneer hij in Semarang bleef dus ging ze hem aanmelden om als DETA jongen in Nederlands Nieuw-Guinea te gaan werken maar hij was pas 15 en dus kon hij eigenlijk niet gaan.Samen gingen ze naar de Nederlandse ambassade waar hij 1 jaar ouder werd gemaakt in zijn paspoort zodat hij toch ondanks zijn zéér jonge leeftijd naar Nederlands Nieuw-Guinea kon gaan.Moet je voorstellen 15 jaar en dan helemaal alleen huis en haard verlaten , je familie …alles ..Hij stapte op de boot en hoe lang hij over de tocht deed weet ik niet maar om een indicatie te geven hoe groot Indonesië wel eigenlijk is , met het vliegtuig vanaf Bali deden wij er 6 uur over…dus het is ver , heel ver.Mijn vader vertelde eigenlijk niets over zijn leven op Nederlands Nieuw-Guinea en daarom vind ik het een aanwinst dat we dit boek , gekregen van één van onze medewerkers Roy Kneefel hier kunnen plaatsten.
Ik weet dat net zoals ik er veel kinderen zijn van DETA jongens waarvan de vader nergens over sprak en dat er kinderen met vragen zitten die soms nooit meer beantwoord kunnen worden welke ze hopelijk hier in dit boek wel kunnen vinden.
Angelique
