Het Indonesische nationalisme was in de laatste decennia van het Nederlandse koloniale bewind hoofdzakelijk een beweging,die gedragen en voortgestuwd werd door mensen van verschillende maatschappelijke en religieuze achtergronden en een uitlopende doelstelling nastreefde,
diverse tactieken toepaste en structureel -organisatorisch weinig samenhang had.
Laat staan een eenheid vertoonde. In de ruim 30 jaren die verliepen tussen 1908 ( het officiële geboortejaar van de beweging) en 1942( de verovering van Indonesië door Japan) werden nationalistische idealen gepropageerd door aristocraten ,door burgerlijke,
al dan niet Islamistische intellectuelen,-en door uit de lagere volksklassen voortgekomen of de belangen van die klassen behartigde leiders.

In haar totaliteit bezien was de nationale beweging tenslotte een warwinkel van politieke partijen en culturele organisaties,islamitische en
op godsdienstige gebied neutrale verenigingen,maatschappelijke conservatieve,
socialistische en communistische,gematigde en radicale groepen,regionale en alle Indonesische partijen,vakbonden,vrouwen verenigingen en jeugdorganisaties.

Toch was het Indonesische nationalisme een eenheid,ondanks de uiteenlopende idealen en de veelheid van verschijningsvormen en zelfs ondanks het
feit dat de pogingen om tot een structurele eenheid te komen pas definitief geslaagd in september 1941 , d.w.z.
3 maanden voor de Japanse oorlogsmachinerie in beweging werd gezet. Het was op grond van die ene door een ieder aanvaarde doelstelling,
de herleving,de renaissance van Indonesië,die alleen te koste
van de belangen van een,wederom algemeen erkende,gemeenschappelijke tegenstander,het koloniale bewind,kon worden verwezenlijkt.
Al het overige,hoe belangrijk op zichzelf ook,zoals de toekomstige structuur van
staat en en maatschappij,de positie van de Islam ,de te volgen tactiek was eigenlijk een bijkomstigheid.

In de jaren 20 werden echter radicaler geluiden gehoord,zowel in de Islamistische en communistische kringen,als onder diegene die een zuiver Indonesische
nationalisme,d.w.z. niet gebonden aan internationaal georiënteerde denksystemen zoals de Islam- of het Marxisme*,aanhingen.

*Marxisme, wetenschappelijke socialisme en theoretisch model van het door Karl Marx en Friedrich Engels ontwikkelde wetenschappelijke socialisme.

Tussen het einde van de 1e wereldoorlog en het uitbreken van de wereldcrisis kreeg het nationalisme in Indonesië een ander gezicht.
De communistische partij speelde een belangrijke rol,
evenals Soekarno’s nationalisistische partij, de Partai Nasional Indonesia of P.N.I in Nederland ,was als voorhoede van de
Indonesische nationale beweging,de studentenvereniging Perhimpoenan Indonesian, P.I. werkzaam.

Na de opstand van 1926 in West-Java richt te het Nederlands-Indische gouvernement interneringskampen voor ,, communisten” in aan de Boven Digoel rivier in Nieuw-Guinea.
In een van de kampen bestemd voor de ,,onverzoenlijken” waren de geïnterneerden aldus behuisd.
Een belangrijk onderdeel van het Indonesische nationalisme was het streven naar opvoeding van de
jeugd in nationale geest en talrijke organisaties onderhielden dan ook ,,nationale scholen”.

Veel daarvan waren op Westerse grondslag gevestigd maar daarnaast bestond het instituut van de Taman Siswo (leerlingentuin) scholen,dat uitging van de oude Javaanse en Indonesische cultuur,hoewel uiteraard
de leerstof aan het Westen was aangepast. De grondlegger van dit systeem was Soewardi Soerjaningrat die in Nederland opvoedkundige vraagstukken
had bestudeerd en die onder de naam Ki Hadjar Dewantoro een
nationaal Indonesische onderwijsprogramma ontwierp. Een duidelijk beeld van her leven de onderwijzers op dit soort en andere ,,wilde scholen’’.

Om de kinderen te motiveren en discipline bij te brengen begonnen ze de onder de naam Padvinderij.
Dit werd later de,,Jeugdstorm’’.
Soekarno had echter geen hekel aan ze vanwege het Nationalisme wat ze ter weeg
brachten in Indonesië,het was immers Anti Nederland.

Uit een privé collectie van de Familie Romijn hebben we unieke foto’s mogen ontvangen waar je de zogenaamde
Padvinderij kan bekijken,de foto’s zijn gemaakt in Bandung en naar alle waarschijnlijkheid 1939-1940.

Klik op de foto om te vergroten